kąt I
przestrzeń w zbiegu dwóch ścian w mieszkaniu
Tadeusz stanął w kącie, wsparł się na kominku, Nic nie mówiąc (V) czasami w kącie zapomniana Puknie na toast duchom butelka szampana (V). Rozkrzyżował ramiona na kształt drogoskazu I we dwa kąty izby rzucił ich od razu (II) Aż wreszcie wszystkie głowy, jak kłosy schylone Wstecznym wiatrem, w przeciwną zwróciły się stronę, W kąt. Z kąta, kędy wisiał portret nieboszczyka, Ostatniego z rodziny Horeszków, Stolnika, Z małych drzwiczek, ukrytych pomiędzy filary Wysunęła się cicho postać na kształt mary (V). Stały w dwóch kątach sieni, wsparte o filary, Dwa kurantowe, w szafach zamknięte zegary (V) Ale w kątach szmer powstał, choć w środku tłumiony (VII)
Czlowiek ↔ Czlowiek jako istota spoleczna ↔ Człowiek pracujący ↔ Dom ↔ Wnętrze domu